μετάφραση Σπύρος Μπόικος

Jimmy Bro, #SaveAmazonia (#SalvemaAmazônia), Museum of Art of São Paulo, 23 August 2019

 

Αγαπητοί φίλοι και φίλες, σας χαιρετούμε από τη διεύθυνση της Τριηπειρωτικής.

Πάνω από τα παράλια της Βραζιλίας, που βρίσκονται τα μεγαλύτερα πληθυσμιακά κέντρα της χώρας, οι ουρανοί είναι σκοτεινοί. Φέτος έχουν ξεσπάσει 40.431 πυρκαγιές στον Αμαζόνιο, ο μεγαλύτερος αριθμός από το 2010. Ο πρόεδρος της χώρας, ο Ζαΐρ Μπολσονάρο, αρνείται να παραδεχτεί την σοβαρότητα της κατάστασης, κατηγορώντας τις ΜΚΟ για τις φωτιές. Οι υποστηρικτές του Μπολσονάρο δεν βρίσκονται τόσο εντός του βραζιλιάνικου λαού όσο στις πολιτικές ομάδες που ονομάζονται “Βόδι, Βίβλος και Σφαίρα”, τα λόμπι των ενόπλων δυνάμεων, των ευαγγελιστών (κυρίως των Πεντακοστιανών) και των κονγκλομεράτ των αγροεπιχειρηματιών, όπως και των εξορυκτικών εταιριών. Οι τελευταίοι επιθυμούν διακαώς να αρπάξουν μεγάλα τμήματα του Αμαζονίου (που έχει έκταση περίπου εφτά εκατομμυρία τετραγωνικά χιλιόμετρα), της μεγαλύτερης καταβόθρας διοξειδίου του άνθρακα στον πλανήτη. Το μίσος για τις αυτόχθονες φυλές της Βραζιλίας προκύπτει επειδή αυτές οι κοινότητες (το 0.6% του βραζιλιάνικου πληθυσμού) αμφισβητούν τα περιουσιακά δικαιώματα των αγροτικών και εξορυκτικών επιχειρήσεων στον ανεκτίμητο Αμαζόνιο. Η γλώσσα του Μπολσονάρο, των εξορυκτικών και αγροτικών εταιριών είναι γενοκτονική, και η συμπεριφορά τους εναντίον του πλανήτη είναι καταστροφική. Πρόκειται για επικίνδυνους ανθρώπους, που τα χρηματικά συμφέροντα τους υπερτερούν του ανθρωπισμού τους.

Αν δεν υπήρχε η παγκόσμια κατακραυγή εναντίον των πυρκαγιών και αν ο Έβο Μοράλες της Βολιβίας δεν είχε νοικιάσει γρήγορα ένα Μπόινγκ 747 να ρίξει νερό στις φωτιές, ο Μπολσονάρο πιθανόν δεν θα είχε κάνει τίποτα. Το Laissez-faire το επικαλούνται μόνο όταν πρόκειται να καταστρέψουν τις ζωές του απλού κόσμου (με τη λιτότητα) και τον πλανήτη (με την κλιματική καταστροφή). Η σημαία του Laissez-faire υποστέλεται όταν μιλάμε για τη διάσωση και την υποστήριξη των πολυεθνικών ιδιωτικών τραπεζών.

Ikuo Hirayama, Thinking Aug. 6 in the 20th year of Showa

Η οπτική του Μπολσονάρο για τον Αμαζόνιο αντανακλά αυτή του προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ για το σύνολο του πλανήτη. Στη διάρκεια μιας σύσκεψης για τους τυφώνες που διασχίζουν τον Ατλαντικό και απειλούν τις ακτές των ΗΠΑ, ο Τραμπ είπε ότι θα εξέταζε το ενδεχόμενο να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα εναντίον των τυφώνων. Δεν πρόκειται για κενή απειλή. “Ρίχνουμε μια βόμβα στο μάτι του κυκλώνα, και τον διαλύει” είπε ο Τραμπ. “Γιατί δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό;” – γιατί θα επιτάχυνε την καταστροφή του πλανήτη, για αυτό. Δεν το σκέφτηκε μόνο ο Τραμπ αυτό. Το 1961, ο Φράνσις Ράιχελντέρφερ, επικεφαλής της Μετεωρολογικής Υπηρεσίας των ΗΠΑ, εξέταζε “την πιθανότητα κάποια μέρα να ρίξουμε μια ατομική βόμβα σε ένα κυκλώνα μακριά στη θάλασσα”. Ευτυχώς, κανείς από όσους είχαν τον έλεγχο των πυρηνικών όπλων δεν εκτίμησε την ιδέα.

Στην περσινή αναθεώρηση του πυρηνικού του δόγματος ο αμερικανικός στρατός πρόσθεσε ακόμη 500 δις δολάρια στο τεράστιο οπλοστάσιο του. Σε αυτά περιλαμβάνονται 17 δις για χαμηλής ισχύος τακτικά πυρηνικά όπλα. Η ίδια η έννοια της “χαμηλής ισχύος” σαν οπτική για τα πυρηνικά όπλα δείχνει πόσο έχει κανονικοποιηθεί το να σκεφτόμαστε τη χρήση τους στα πεδία των μαχών – και εναντίον των τυφώνων. Σύμφωνα με το αναθεωρημένο δόγμα, η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα παραλάβει σύντομα τις πυρηνικές κεφαλές W67-2 από το εργοστάσιο Pantex του Τέξας. Κάθε μια από αυτές έχει ισχύ 7 κιλοτόνων ΤΝΤ (μισή από τη βόμβα που έπεσε στη Χιροσίμα).

Πέρσι, η Σουηδική Πολεμική Αεροπορία έριξε μια βόμβα GBU-49 που καθοδηγείται από λέιζερ σε μια δασική πυρκαγιά. Το ωστικό κύμα εκτόπισε το οξυγόνο που έτρεφε τη φωτιά. Είναι τρομακτική η σκέψη ότι το αντίδοτο για τις δασικές πυρκαγιές θα είναι βομβαρδισμοί και για τους τυφώνες ο πυρηνικός πόλεμος. Αυτός είναι ένας πόλεμος εναντίον του πλανήτη, παραλογισμός επί παραλογισμού, η κυριαρχία της πιο σκληρής αδιαφορίας για τον άνθρωπο.

Heads of state of the G7 powers in Biarritz, France

Όλα αυτά φαντάζουν αποδεκτά εξαιτίας της τρομακτικής ισχύος του στρατού στο σύγχρονο κόσμο. Ακόμα και αν η στρατιωτική δικτατορία δεν θεωρείται ορθή, οι πολιτικοί ηγέτες βασίζουν την εξουσία τους στο στρατό και την κουλτούρα του μιλιταρισμού. Οι μεθοδοι πρόληψης προκαλούν θυμηδία, ενώ οι στρατιωτικές λύσεις φαντάζουν σαν ρεαλισμός. Στην 45η σύνοδο των G7 στο Μπιάριτζ της Γαλλίας πριν μερικές μέρες, η γαλλική κυβέρνηση προσκάλεσε τον ιρανό ΥΠΕΞ Τζαβάντ Ζαρίφ. Μόνο οι γάλλοι συναντήθηκαν με τον Ζαρίφ, ο οποίος είχε πάει καλή τη πίστη να διαπραγματευτεί μια λύση για την αντιπαράθεση στον Περσικό. Ο Τραμπ χασμουρήθηκε και αντάλλασε χοντροκομμένα αστεία με τον βρετανό Μπόρις Τζόνσον. Η διπλωματία παραγκωνίστηκε. Τα βομβαρδιστικά είναι έτοιμα. Ο Τραμπ προτιμά να μιλάει μέσω των βομβαρδιστικών.

Οι ηγέτες των κυβερνήσεων στο Μπιάριτζ έφτασαν με πολύ χαμηλά ποσοστά στις αποσκευές τους – ο Μπόρις Τζόνσον δεν ξέρει αν θα αντέξει για άλλο ένα μήνα, ενώ ο καναδός Τζάστιν Τρουντό πιάνει ποσοστά επιδοκιμασίας της τάξης του 35%. Ο ιταλός Τζιουζέπε Κόντε είναι καθοδόν προς την έξοδο, ενώ η Άνγκελα Μέρκελ θα αποσυρθεί το 2021. Μεταξύ του Μπρέξιτ και του ιταλικού φιάσκου, τα ποσοστά επιδοκιμασίας αυτών των ανθρώπων είναι πολυ χαμήλα. Παρ’όλα αυτά, αρκεί μια κίνηση αυτών των ανθρώπων για να καταστραφούν χώρες ολόκληρες με τα βομβαρδιστικά ή τις τράπεζες.

Bolsonaro του Orijit Sen, 2019 Ο Μπολσονάρο λέει: Θα κάψουμε τη ζούγκλα ακριβώς εκεί (απηχώντας ένα δεξιό σύνθημα από την Ινδία, θα χτίσουμε ένα ναό ακριβώς εκεί, πάνω σε ένα τζαμί).

Ο Μπολσονάρο, που είναι εξοργισμένος με το Μακρόν για την κριτική σχετικά με τις φωτιές στον Αμαζόνιο, θα ήταν πολύ ευχαριστημένος αν βρισκόταν εκεί. Οι αγρότες στη Γαλλία, τη Φιλανδία και τη Γερμανία ανυπομονούν να σταματήσουν οι εισαγωγές βραζιλιάνικου κρέατος στην Ευρώπη, στα πλαίσια μιας καμπάνιας για την ακύρωση της πρόσφατης συμφωνίας εμπορίου μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Mercosur (της ένωσης εμπορίου της Αργεντινής, της Βραζιλίας, της Παραγουάης, της Ουρουγουάης και της Βενεζουέλας). Η Βραζιλία επιθυμεί να ενταχθεί στον ΟΟΣΑ (Οργανισμός για την Οικονομική Συνεργασία και την Ανάπτυξη), την ελίτ ομάδα των 36 χωρών που ισχυρίζονται ότι είναι οι πιο υψηλά ανεπτυγμένες χώρες, και κατά συνέπεια μπορούν να προσελκύουν επενδύσεις. Είναι πιθανό ότι ο ΟΟΣΑ δεν θα εξετάζει στο εξής σοβαρά την αίτηση της Βραζιλίας, αφού υπάρχουν πλέον αμφιβολίες για τις δεσμεύσεις της χώρας να τηρήσει τα περιβαλοντικά στάνταρ του οργανισμού. Ο Μπολσονάρο είναι αναγκασμένος να ανακρούσει πρύμναν για να διατηρήσει ζωντανές τις συμφωνίες και τις ελπίδες για ένταξη στον ΟΟΣΑ.

Ο Μακρόν δεν κάλεσε τον Μπολσονάρο, κάλεσε όμως τον ινδό Ναρέντρα Μόντι. Λίγες μέρες πριν το G7, οι δυο άνδρες συναντήθηκαν και συζήτησαν τις διεφθαρμένες αμυντικές συμφωνίες που συνδέουν τη Ινδία με τη Γαλλία – 36 αεροπλάνα Rafal θα παραδωθούν σύντομα στην Ινδία, αξίας 7 δις ευρώ. Ο Παγκόσμιος Δείκτης Πείνας, που δημοσιεύτηκε πρόσφατα τοποθετεί την Ινδία στη θέση 103 από 116 (η Βραζιλία, λόγω του προγράμματος Fome Zero του πρώην προέδρου Λούλα, βρίσκεται στη θέση 31). Δείκτης του εκσυγχρονισμού δεν είναι πλέον η εξάλειψη της πείνας, αλλά μια καλύτερη πολεμική αεροπορία.

Ο Μακρόν έθεσε το ζήτημα του Κασμίρ, στο οποίο τα 7 εκατομμύρια των κασμιριανών βρίσκονται φυλακισμένοι. Την προηγούμενη βδομάδα, 12 υψηλόβαθμα στελέχη της ινδικής αντιπολίτευσης προσγειώθηκαν στην πρωτεύουσα του Κασμίρ, Σριναγκάρ. Είχαν προσκληθεί από τον Κυβερνήτη ως παρατηρητές της κατάστασης, για την οποία η κυβέρνηση διατείνεται ότι είναι ομαλή. Οι 12 πολιτικοί συνελήφθησαν στο αεροδρόμιο και στάλθηκαν πίσω στο Δελχί. Αυτή ήταν η δεύτερη φορά που απαγορεύτηκε η είσοδος ηγετών των Κομμουνιστικών Κομμάτων (του Σιταράμ Γιετσούρι και του Ντοραισάμι Ράτζα) στο Κασμίρ (για περισσότερα για το Κασμίρ δείτε το Red Alert ν.1). Ο Μόντι δεν είπε τίποτα. Το Κασμίρ παραμένει αποκλεισμένο.

Shadi Ghadirian “Μια εκκωφαντική μοναξιά”, 2015

Ένας έλληνας ποιητής, ο Γιάζρα Χαλίντ, τραγουδάει την ανάγκη για μια νέα γλώσσα σε αυτούς τους άσχημους καιρούς, αυτές τις μέρες της λιτότητας και της σύγχυσης. “Χρειάζομαι μια καινούρια γλώσσα, όχι τζαβατζιλίκια” λέει.

Περιμένω μια επανάσταση να με εφεύρει
Ποθώ την γλώσσα του ταξικού ανταγωνισμού,
μια γλώσσα που έχει γευτεί την εξέγερση

Είναι αδύνατο να παραμείνει κανείς εντός των ορίων που θέτουν οι ισχυροί, να δεχτεί τη συζήτηση για τις ατομικές βόμβες που θα πέσουν στους τυφώνες και την πραγματικότητα εφτά εκατομμυρίων κασμιριανών αποκλεισμένων. Το να συνεργεί κανείς είναι απαράδεκτο, αδιανόητο.

Ο Luis Ferreira da Costa και άλλοι, σε μια ολονυχτία για τον καταυλισμό τους, τώρα ένα ενθύμιο της διαμονής τους

Πριν από μερικές βδομάδες, πέρασα μια μέρα στο συνοικισμό Marielle Vive έξω από το Βαλίνιος στη Βραζιλία. Το Κίνημα Ακτημόνων Εργατών παρέχει στέγη για χίλιες οικογένειες στο συνοικισμό που πήρε το όνομα του από τη δολοφονημένη σοσιαλίστρια πολιτικό. Οι άντρες και γυναίκες του συνοικισμού δουλεύουν σκληρά για να συντηρήσουν ένα κόσμο από τον οποίο ωφελείτε ένα πολύ μικρό κομμάτι του πληθυσμού. Και όμως, για αυτούς δεν υπάρχει ούτε ένα μέρος για να ζήσουν. Το πρόβλημα τους είναι ότι δεν έχουν γη και αξιοπρέπεια, για τα οποία φάινεται να μην υπάρχει λύση. Οπότε, δημιούργησαν τη δική τους λύση. Στο καταυλισμό γνώρισα δυο νεαρά κορίτσια, την Κέτλεϊ Χούλια και την Φερνάντα Φερνάντες. Μου είπαν με μεγάλη χαρά ότι κάθε Κυριακή μαζεύονται στο σχολείο του καταυλισμού και μαθαίνουν αγγλικά. “Όταν γράψεις το άρθρο για τον καταυλισμό μας”, μου είπαν, “θα το μεταφράσουμε στα πορτογαλικά”. Το άρθρο για τον καταυλισμό τους υπάρχει εδώ.

Για την Κέτλεϊ και τη Φερνάντα ο καταυλισμός αυτός είναι το σπίτι τους. Ένας τοπικός δικαστής έχει παραγγείλει την έξωση τους. Αυτός είναι ο κόσμος που ζούμε, ένας κόσμος όπου ο απλός κόσμος εγκαθίσταται σε γη που ανήκει σε έναν σπεκουλαδόρο μεσίτη, χτίζουν την κοινότητα τους εκεί, σχεδιάζουν να κάνουν βιολογικές καλλιέργειες και παρ’ όλα αυτά, αυτή η κοινότητα πρέπει να διαλυθεί. Η αξιοπρέπεια τους δεν μετράει καθόλου. Μέσα τους, η Κέτλεϊ και η Φερνάντα ξέρουν τι σημαίνει να είσαι παλαιστίνιος ή κασμιριανός, ή να είσαι ο οποιοσδήποτε από αυτούς τους ανθρώπους που διώχνονται από τη γη τους ώστε οι σπεκουλαδόροι να χτίσουν ένα πάρκινγκ ή ένα εμπορικό κέντρο. Μπορούν να ακούσουν στα αυτιά τους τη γλώσσα που έχει δοκιμάσει την εξέγερση. Ακούνε τη γλώσσα του ταξικού ανταγωνισμού όπως την μιλάνε οι ελίτ: η χαμηλόφωνη απόφαση του δικαστή, το μούγκρισμα της μπολντόζας, ο σφυριχτός ήχος της βόμβας που καθοδηγείται από λέιζερ. Πώς θα μοιάζει άραγε η δική τους γλώσσα του ταξικού ανταγωνισμού;

Με θερμούς χαιρετισμούς, Βιτζαίη.